Muszę sobie przyznać, że nie jestem zbyt wierzącą osobą. Właściwie w ogóle nie jestem wierząca. Mimo wysiłków moich rodziców, aby wychować mnie na porządną chrześcijankę, moje credo życiowe wciąż brzmi "wiara to niewiedza". Byłabym jednak bardzo kłamliwą francą, gdybym nie przyznała, że w życiu miewałam momenty fanatyzmu religijnego. Nie kładłam się krzyżem przed ołtarzem, ani nic z tych stereotypowych manewrów. Nie, nie, niestety u mnie wszystko się odbywa na poziomie głowy.
Prawdę mówiąc, nie muszę ćpać, żeby się odurzać. Natura obdarzyła mnie wyjątkowo paskudną skłonnością do fantazji i przemyśleń. I uwierzcie mi, miks tych dwóch cech to jest jak jazda wyścigówką bez uprawnień i umiejętności. Fajnie, póki nie ma innych samochodów i nie trzeba zmieniać biegów.
Wracając do religii, wszystko byłoby dobrze, gdyby nie Ćwiek, Jakub Ćwiek. Któregoś razu trafiłam na "Kłamcę" i od razu poszłam z nim w tango. Szybko się uzależniłam i stałam fanką, czy też nawet wyznawcą. Wyznawca to słowo, akurat pasujące do mnie lepiej. Fani są plebejscy, a wyznawcy to prawdziwi hardkorowcy. Kłamca szybko stał się mężczyzną mojego życia. Myślałam, same pipki wkoło, to co mi szkodzi kochać papierowy ideał? Nic nie szkodzi, a jeszcze jest na zawołanie, skarpet za wersalką nie zostawia, nie beka przy jedzeniu, a i do ulubionych momentów można wracać po sto razy. Ale właśnie w sadze Kuby Ćwieka pojawiły się te postaci cudaczne, w których istnienie nigdy nie wierzyłam, a teraz już mi coraz bliżej do tego, by zaryzykować.
Aniołowie. Posłańcy niebiescy, żołnierze Pana i inne, nadmuchane jak lala z sex shopu, określenia. Aniołowie u Ćwieka bardzo mi pasują. Są posłuszni, zafiksowani na wykonywanie rozkazów i zdobywanie uznania szefa. A najlepszy jest Michał, bo jest to taki anielski Mike Tyson, co mieczem wymachuje i ma tatuaż na twarzy.
