piątek, 5 sierpnia 2011

Miłe złego początki

Zawsze zaczyna się tak samo. Schemat od euforii do depresji. Jeszcze nie mam fazy końcowej, ale wiem, że nadchodzi. Nadciąga koniec świata w 2012, zapowiadany przez Majów i znanego ufologa z Libiąża, którego to trzykrotnie porwali obcy. Ufologa zostawiam w spokoju. Ma chłop swoich małych, srebrnych przyjaciół, których spotkał po raz pierwszy w łazience, gdy wstał w nocy poruszony hałasem, wydawanym przez chomika. Wtedy ich spotkał. W tej sytuacji dobrze, że nie mam chomika. Mam jednak łazienkę, więc ryzyko jest zawsze.
Mój prywatny koniec świata zawsze zaczyna się tak samo. Spotykam osobnika płci męskiej, na którego, będąc osobą dobrego zdrowie psychicznego, nie zwróciłabym uwagi. Ale zwracam, bo zdrowie i lata już nie te i człowiek coraz mniejsze wymagania ma. Od razu stwierdzam, że jest to facet nie do użytku, ale ma coś, co  może mnie zainteresować, np. brwi jak szyny kolejowe, bujne włosy na rękach, czy też sportowy wózek, który swe lata świetności miał w czasach, gdy jego obecny właściciel gustował w trzykołowych rowerkach. Kolokwialnie mówiąc, skreślam chłopa na wejściu. Bo jest w moim osobistym paranoidalnym mniemaniu na przykład za niski, za krótkie ma włosy, za grube nogi, za krzywe zęby, za kiepski samochód, ma dziewczynę (to przeważnie świadczy na jego korzyść - ktoś go chciał, więc ma coś, o czym ja nie wiem, ale ona wie i to znaczy, że coś w tym człowieku może być naprawdę pociągające) i tak dalej. Spotykam chłopa drugi raz i już wiem, że jest źle, a może nawet już jest całkowity beton. Ukrywam się z tym betonem. Czerwone lico ukrywam pod warstwami makijażu. Moje przyjaciółki już przewidują te rozliczne, żenujące sytuacje, które raz po raz będę stwarzać, zarówno sobie jak i jemu. Ostrzegają mnie, ale potem i tak zmuszone są wysłuchiwać po stokroć tego samego. Ich cierpliwość wynika, myślę, z rutyny. Wszak sytuacja nie dzieje się po raz pierwszy i zdarzy się jeszcze w przyszłości. Moja kapryśna natura uwielbia bowiem pakować mnie w ciągłe psychozy na tle erotyczno - towarzyskim.
Wstydzę się. Za siebie, że taka popadłam i z niego, że taki. Bo te nogi czy te włosy etc. Ja widzę, jak inni to widzą, nawet kiedy nie widzą. Więc chodzę po kątach i się czaję. W środku gorejąca, na zewnątrz - głaz polodowcowy. Do czasu, aż nie wytrzymuję i w przypływie dramatyzmu (nawyku nabytego pod wpływem nieustannej lektury pism innych wariatów, narkomanów i alkoholików, jak Staszek Przybyszewski) postanawiam "się uwolnić" i gościa oświecić. Po oświeceniu zwykle delikwent nie wie, co zrobić z tak nagły i gwałtownym naporem niezrozumiałych dla niego wyznań. Decyduje się więc na zbagatelizowanie sprawy, co doprowadza mnie na skraj rozpaczy. W poczuciu hańby i upokorzenia, odchodzę w siną dal. Poprzysięgam zemstę. Jemu. Sobie. Całej ludzkości. Choruję jakiś czas okrutnie na nienawiść ogólnoludzką, potem stwierdzam, że już nigdy przenigdy żaden gucio nie stanie na mej drodze i tak trwam. Aż do następnego razu. I historia zatacza koło.
Ja nie mówię, że jest źle. Że mi jest przykro, czy coś. Bardzo jest mi teraz nieprzyjemnie. Przyjemność dała by mi możliwość zdzielenia tego człowieka jakimś elementem po głowie. Żeby nie ryzykować uszkodzenia ciała, mogłaby to być packa na muchy, a do okładania dołożyłabym wówczas obrzucenie wulgarnymi epitetami, Teraz tylko troszkę zionę pyłem z otchłani wściekłości. Jeszcze jakiś czas. Przejdzie mi. Potem znów znajdę kolejnego gucia i przez jakiś czas będę rzygać tęczą...

Brak komentarzy :

Prześlij komentarz